Bak, kıştan kalma bir fotoğraf. Soğuktan yüzümü hissedemediğim bir gündü. Geçti. Bahar da, yaz da, hüzün de, haz da geliyor ve geçiyor. Yürekte bir sızı var inceden ama o da azalıyor zamanla. Her şey geçiyor kızım. Ömür geçiyor, yaşam akıyor. Bir film sahnesi gibi durdurabilseydim güzelliğini, hepimizi iyi etmeye yetecekti. Yine de ölmüş olmana bile şükrediyorum bazen. Doğmuş olduğun kadar ölmüş olman da bir nimet. Bunu bir sen anlayabilirsin bir de ben. Geride kalanlar anladıklarını sandıkları şeyle bizi yargılamaya bayılacaklardır. Ne zaman umursadım ki? Özlemin göğüs kafesimi sıkıştırırcasına yoğun değil artık. Buna da şükür. Ve senin teninin sıcaklığını hissettiğim her an için binlerce şükür. Annen Ceren.

Yaşamak bir zulüm.

Anneler gününü bir kez kuzumla kucak kucağa geçirebildim. O günün fotoğrafı gitmiyor gözümün önünden. Sarı elbisesini ilk kez giymiş, papatyalı saç bandını takmış kucağımdaydı. Burnundan oksijen desteği alıyor, yarı baygın bakıyordu. Sağ kolu güçsüzce kendini bırakmış, minicik avuç içi açıktı. Ali Haydar hocam bir gün önce beni gözü yaşlı gördüğü için o gün kucağıma verilmesini ve fotoğraf çekilmesini istemişti. Burcu hemşireyle hazırlamıştık kuzumu. Sonra da birkaç kare fotoğraf. Kokusuna, öpmeye doyamadan yiten zaman.

Anneler günü piyasayı canlandırmak için her yıl kutlanırken benim bu kadar duygusal olmamam gerekir ama oluyorum işte. Bir mezarda açan gül yaprağını, kızımın avuç içiymiş gibi öpmeye dayanamıyorum hala… haaaaalaaaaaaaaa